Purple Disco Machine heeft afgelopen jaren flink furore gemaakt. Als producer van eigen producties, maar ook zeker als remixer van andermans muziek. Daarbij maakte hij remixes van toch al dansbare tracks, maar schuwde hij hele andere genres ook niet. Met name de alternatieve muziek was een dankbaar onderwerp, met hoogtepunten zoals de remixes van Royal Blood, Balthazar en Foals.

Tino Piontek, zoals Purple Disco Machine heet, is altijd al iemand geweest die graag samenwerkt met andere artiesten. In 2017 op zijn eerste album Soulmatic had hij al samenwerkingen met bijvoorbeeld Boris Dlugosh, CeeLo Green en Faithless. Sindsdien is het opzoeken van samenwerkingen een rode lijn geweest. Ook op dit nieuwe album, dat in september uitkwam, is dit weer te merken. Sterker nog, er is maar 1 track te vinden zonder samenwerking. We worden ook flink getrakteerd in de samenwerkingen van dit album met onder andere Metronomy, Jake Shears, Nile Rodgers, Chromeo, Duke Dumont, Roosevelt en The Magician.

Goed, laten we het paradijs induiken. Tot niemands verbazing is het album doorspekt met disco invloeden. Soms maar lichtjes zoals bij titeltrack Paradise, maar vaker ligt het er echt heel dik bovenop, zoals bij megahit Honeyboy waarop de samenwerking is gezocht met Benjamin Ingrosso, Shenseea en niemand minder dan Nile Rodgers. De invloed van die laatste is duidelijk hoorbaar, maar niet alleen de honing druipt eraf, ook de disco, in echt ieder element van dit nummer.

Na het extreem fout en 80’s klinkende Bad Company, de enige track zonder samenwerking, lijkt Purple Disco Machine het even wat rustiger aan te doen. Contact (samenwerking met Yung Bae en TOBi) lijkt in het begin zelfs een echte ballad te worden. Niets is minder waar overigens, de disco beats komen na ongeveer een minuut alsnog wel te voorschijn, maar het gas wordt wel even terug genomen. En dat is best prettig, want na 7 met name up-tempo disco knallers is een beetje rust wel even prettig. Die rust wordt voortgezet in Can’t Stop Loving You (samenwerking met MORGAN), waarin zelfs het tempo even wat terug gaat. Het is een pauze die in dit 15 tracks tellende album even fijn is, zodat je even op adem kan komen, want vanaf Substitation (met Kungs en Julian Perretta (bekend van zijn werk met onder andere Ed Sheeran, Ellie Goulding en Mark Ronson)) gaat het weer los.

Vanaf dit punt blijft de energie hoog en de disco weer dik. Als je in de laatste 33% van je album nog samenwerkingen zet met grote namen als Chromeo, Duke Dumont, The Magician en Roosevelt dan ben je inmiddels wel zelf ook echt een grote hoor. En dit album bewijst dat wat mij betreft ook wel. En dan die laatste track nog even, een enorme knaller als afsluiter: Die Maschine met Friedrisch Liechtenstein.

Disco is niet dood. Disco is springlevend. Paradise van Purple Disco Machine is het levende bewijs. Wat een album! Overtuigd? Hop, naar de melkweg! 1 november speelt Purple Disco Machine daar in een uitverkochte Max. Maar ja, wel uitverkocht. Dan toch maar Ticketswap in de gaten houden.